H βιοποικιλότητα ορίζει το σύνολο των διαφορετικών χαρακτηριστικών των ζωντανών οργανισμών κάθε προέλευσης: συγκεκριμένα, ότι τροφή αντιπροσωπεύει τη γενετική κληρονομιά της γης όσον αφορά τόσο τη γεωργία όσο και τα ζώα. Αυτή η κληρονομιά απειλείται όλο και περισσότερο, με απρόβλεπτες συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα, για τη χλωρίδα και την πανίδα. Επί του παρόντος, οι καλλιεργούμενες ποικιλίες μειώνονται σε μερικές δεκάδες υβρίδια και σταυρούς, που δημιουργήθηκαν για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της εντατικής γεωργίας, για τις οποίες το ποσοτικό αποτέλεσμα και η κανονικότητα της παραγωγής είναι πρωταρχικής σημασίας. Αντί να καλλιεργούν μια μεγάλη ποικιλία φυτών, οι περισσότεροι αγρότες ασκούν μονοκαλλιέργεια, η οποία είναι πολύ επικίνδυνη για τη βιοποικιλότητα των τροφίμων, επειδή τη μειώνει σημαντικά. Αντίθετα θα πρέπει να διατηρείται και να προωθείται, για παράδειγμα με την ενίσχυση τοπικά και τυπικά προϊόντα μιας περιοχής, προστατεύοντας το περιβάλλον με προώθηση της εξάπλωσης της βιολογικής γεωργίας · τηρώντας τα κριτήρια της αειφορίας τόσο στη γεωργία όσο και στην αναπαραγωγή.

Η αειφόρος προσέγγιση εξετάζει ταυτόχρονα τρεις πτυχές: περιβάλλον, οικονομία και κοινωνία. Αυτές είναι τρεις γραμμές τόσο στενά συνδεδεμένες που δεν μπορούν να εξεταστούν αποκλειστικά, καθώς η ισορροπία ενός συστήματος παραγωγής βασίζεται στη σχέση και τη διασταύρωσή τους. Μια τέτοια άποψη είναι ακόμη πιο σημαντική στη γεωργία, όπου το φυσικό στοιχείο – το περιβάλλον – είναι αναντικατάστατος παράγοντας. Η ανθεκτική διαχείριση, με στόχο τη διατήρηση και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας, είναι στην πραγματικότητα η μόνη που εγγυάται το παραγωγικό δυναμικό της. Αυτό σημαίνει διατήρηση, με την πάροδο του χρόνου, της ικανότητας αυτού του πόρου να παράγει την αξία στην οποία βασίζονται οι οικονομικές δραστηριότητες και που αντηχεί, με τη μορφή εργασίας και βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης, σε γειτονικές κοινότητες. Συνεπώς, η οικοδόμηση βιώσιμων σεναρίων συνεπάγεται την εξέταση στην προβολή της καλύτερης ισορροπίας μεταξύ περιβάλλοντος, οικονομίας και κοινωνίας με ένα ευρύ όραμα, από το οποίο εξαρτάται η συνέχεια ενός ευρέως διαδεδομένου πλεονεκτήματος.

Οι δυνατότητες του αγροδιατροφικού τομέα είναι ολοένα και πιο εμφανείς και προοδευτικά όλο και πιο ξεκάθαρες είναι οι πολλές παραλλαγές που προσφέρει, σε ολόκληρη την αλυσίδα παραγωγής. Από αυτό προκύπτει η ανάγκη για εργατικό δυναμικό και σημαντική ικανότητα δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και νέων θέσεων εργασίας. Είναι επομένως ζωτικής σημασίας να κοιτάξουμε τον τομέα με έναν ολοκληρωμένο τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη την εύφορη υβριδοποίηση μεταξύ παραδοσιακών δραστηριοτήτων, παραγωγής και γνώσης και καινοτόμων προσεγγίσεων, λύσεων και γνώσεων. Το τελευταίο, εάν στοχεύει σε μεγαλύτερη ανθεκτικότητα, είναι σε θέση να αναμορφώσει τα επιχειρηματικά μοντέλα, θέτοντας το άτομο πίσω στο επίκεντρο, με σκοπό τόσο τον καταναλωτή στον οποίο να παρέχει την καλύτερη ανταπόκριση στις νέες αναδυόμενες ανάγκες, όσο και ως αγρότης, ο οποίος πρέπει να βλέπει να εκτιμάται και αμείβονται, με διαφορετική προσέγγιση στην παραγωγή και στην αγορά, για την εργασία και τις επενδύσεις τους. Όλα αυτά οδηγούν στη διατήρηση και την αύξηση του επαγγελματισμού σε έναν ώριμο τομέα, ο οποίος μπορεί να ερμηνευθεί εκ νέου σε ένα κλειδί και με μια προοπτική σύμφωνα με τις βελτιώσεις και τα πλεονεκτήματα που μπορεί να δημιουργήσει η καινοτομία.

Η αναδιαμόρφωση ενός επιχειρηματικού μοντέλου σημαίνει να ξανασκεφτούμε τα μεγάλα ερωτήματα που στοχεύει να απαντήσει: ποια είναι η αξία που προσφέρεται μέσω ενός προϊόντος ή / και μιας υπηρεσίας, πώς δημιουργείται και τίθεται στην αγορά και ποιο είναι το προφίλ του παραλήπτη. Η συμβολή της καινοτομίας μπορεί να είναι αποδιοργανωμένη, μετατοπίζοντας το βάρος των ζητημάτων, αλλάζοντας τις απαντήσεις και, επομένως, ποικίλλει, μερικές φορές ριζικά, την ίδια την πρόταση παραγωγής. Ακόμη και η επιλογή ενός βιώσιμου μοντέλου μπορεί να οδηγήσει σε αναθεώρηση ενοποιημένων και προφανώς αμετάβλητων προσεγγίσεων και επιλογών παραγωγής. Η ισορροπία μεταξύ καινοτόμων επιχειρηματικών επιλογών, διαχειριστικών προσεγγίσεων για τη διαρκή δημιουργία αξίας και τεχνολογίας στην υπηρεσία της αειφορίας, αποτελεί έναν ισορροπημένο συνδυασμό παραγόντων που μπορούν να ευνοήσουν την επίτευξη σημαντικών αποτελεσμάτων για τον ενιαίο οικονομικό παράγοντα και ολόκληρο το σύστημα της γεωργίας τροφική αλυσίδα.